GESLAAGD?!

Wat een gek (school)jaar was dit.
Eigenlijk besloot ik 1,5 jaar geleden om tóch langer over de opleiding te gaan doen.
Puur wegens mijn energie en alles wat het me kost.
En eigenlijk stond dit vanaf mijn aanmelding op school al vast, in mijn aangepaste onderwijs overeenkomst.
Rond november/december 2020 besloot ik in alle hectiek dat ik dat toch niet wilde doen.
Ik was klaar met alles, en ik was boos op mezelf. Waarom zou ik in hemelsnaam langer over de opleiding doen?!
Want als ik mijn eerste poging voor een vak in de 2e examenronde van dit schooljaar niet zou halen, zou ik mijn herkansing pas ná de zomervakantie kunnen doen…. NO. WAY.
Eigenwijs of niet, hakte ik de knoop door dat ik er in één keer voor wil gaan.
Wegens omstandigheden begin dit jaar had ik eventjes spijt van het feit dat ik dit besloten heb.
Het was stressen, paniek en kostte me ontzettend veel. Maar, waar een wil is is een weg.
Ik heb het dus gedaan. En ik ga je er over vertellen;

Het laatste praktijkexamen was stress. Het ging hierbij om zelfzorg. Zelfzorg is heel breed, dus ik kon van alles krijgen als het om een casus gaat.
Ik kreeg van te voren de mogelijkheid om eventueel tussen de 2 casussen door even een break te nemen.
Dit aanbod was fijn, en heb hier dus ook gebruik van gemaakt.
Die break was goed om te hebben, maar ik kreeg wel even dikke paniek. Hoe dat zo komt? Ik heb werkelijk geen idee…
Na afloop van dit examen kwam ook alle spanning er uit en barstte ik in tranen uit. Ik was bang dat ik iets verkeerd had gedaan.
De assessoren staan je met een stalen blik aan te kijken, gedurende het gehele examen.
En dat doen ze niet voor niets natuurlijk, maar daardoor kwamen er twijfels naar boven. “Doe ik het wel goed?”, “zeg ik iets verkeerds?”, “had ik toch dat andere gaasje moeten adviseren”, “ben ik een vraag die van belang is voor mijn advies vergeten te vragen, en klopt mijn advies nu niet?”. Er stond ERROR op mijn voorhoofd.
Na afloop van mijn praktijkexamens kreeg ik super fijne feedback en complimenten via Teams, thuis, waarbij een assessor zei: “Als ik het voor het zeggen zou hebben Marjolein; kom dan maar bij ons in de apotheek werken.”.
Ik behaalde 2 negens voor mijn praktijkexamens. Dit gaf me vertrouwen in de theoretische examens die er nog aan zaten te komen. Ik kreeg ook een boost van zelfvertrouwen door de terugkoppeling. Heel fijn.
En stiekem wist ik ook wel dat ik het goed deed, maar door zo veel dingen ga je twijfelen. Als je een iets verkeerd doet kan het al een grote fout zijn. Ligt er natuurlijk ook aan welke fout. Niet iedere fout heeft even grote consequenties als de andere.

Mijn theorie-examens waren ‘pretty hard’ wel.
Als doorgedraaide studie nerd heb ik alles zó vaak doorgenomen, totdat het m’n neus uit kwam. En doorgenomen; lezen, markeren, overschrijven, markeren, overnemen in Word, uitprinten, markeren, schrijven, etc….
Veel gebeld met m’n bestie om elkaar te overhoren. Ik maakte mezelf helemaal gek.
Als je dit zo leest kun je ook wel begrijpen dat ik thuis niet echt te genieten was. Als er ook maar iets op mijn planning kwam, vlak voor de examens, dan explodeerde ik, stresskip Marjolein, en ging ik uit mijn plaat. Want dat heb ik niet ingecalculeerd.
Achteraf zag ik wel in dat ik echt te veel van mezelf gevraagd heb. Voelde me schuldig achteraf naar iedereen hier thuis toe, want waarom moet ik zo reageren…?

De laatste examendag… ik voelde me wel goed bij de examens die ik hiervoor al gemaakt had. Wel een beetje mixed feelings, maar dat is bijna altijd wel bij examens.
Ik had mezelf gerust gesteld (en ging zo ook het examen in) met het feit dat ik een onvoldoende kon halen voor het laatste examen, gezien dat te compenseren valt. Zo liep ik dus over de gang. Voordat ik het lokaal in ging zei ik dat tegen iemand uit de klas, en die wees mij ergens op. “Je moet een voldoende halen, ook al kun je compenseren. Je moet dus een 5,5 of hoger halen wil je slagen.”
WAT?! Je maakt een grapje?!
Ik probeerde mezelf te kalmeren en ging zo het examen in.
Lang leven de tijdsverlenging, die ik echt nodig had.
Mijn keuzestress (dat ik bij alle keuzes die ik kan maken heb) maakt een multiple choice examen dan ook niet echt makkelijk.
Aan de ene kant wel; als ik het weet dan is het appeltje eitje. Dan hoef ik de vraag maar te lezen zonder de keuzes te bekijken en weet ik het juiste antwoord al. Maar als 2 antwoorden op elkaar lijken dan krijg ik paniek in mijn koppie.
“Wat moet steriel zijn”
A) ……
B) oordruppels voor de inwendige gehoorgang
C) vaginale ovule (of zo, iets voor vaginale toediening was het)
D) ……
Dit meen je?!?! A en D weet ik niet meer uit mijn hoofd. Dat zegt dus ook al dat dat niet de juiste antwoorden waren. Die streepte ik eigenlijk gelijk al door. Wat ik wel weet is dat in de theorie er veel aandacht naar de voor het inwendige oor de oordruppels steriel moeten zijn. Dat MOET. Die heb ik in mijn hoofd gestampt. Maar huh?, dacht ik. Ik neem aan dat iets dat down under ingebracht moet worden ook wel steriel moet zijn. Dat zal wel niet dan, of zo.
Besluitvaardigheid en keuzestress, geen goede combi kan ik je vertellen.

Met veel zelfvertrouwen (ja je leest het goed, zelfvertrouwen) liep ik naar de docenten en zei ik: “Ik ben toch geslaagd want ik kan een onvoldoende halen en bla bla bla… het verhaal dat hier boven ook al staat. Ondertussen, terwijl ik dat zei kreeg ik steeds meer twijfels in mijn hoofd. Volgens mij dachten die docenten ook allemaal: uuuuhhhm. Ze lachte naar me. Het zal ze ook wel opgevallen zijn, Marjolein die zelfverzekerd van haar zaak is. Dat ben ik nooooit haha.

Thuisgekomen en als eerste mijn oma opgebeld. Dat ik een beetje stress had gezien het laatste examen toch wel moeilijker was en het dus niet zo gaat zoals ik dacht met dat cijfer. Ik had paniek. Ik was bang dat ik daardoor zou zakken; een onvoldoende heb voor het laatste examen. Want goed ging het examen niet…
Nog geen 5 minuten later stond mijn oma met opa en een bloemetje op de stoep: “Gefeliciteerd met het slagen Mar”… uhm oma, ik weet nog niks en ik ben alleen maar bang. Maar lief was het, zeker! Zij waren er namelijk heilig van overtuigd dat ik dik geslaagd zou zijn.

Er was bekend gemaakt dat dezelfde avond nog iedereen gebeld zou worden met de uitslag.
Maar ja, lang leven de achternaam Traa, die begint met de T… een van de laatste letters uit het alfabet.
Je voelt ‘m al aankomen; ik ben dus waarschijnlijk een van de laatste die gebeld gaat worden.
9 van de 10 keer gaan ze namelijk klassenlijsten af bij zulke dingen, wat voor hen ook handig is natuurlijk.

Maar tadaaaaa; ik ben geslaagd! En dat met het hoogste cijfer voor dat stomme (voor mij moeilijkste) examen. Met de cijfers van de andere examens was ik ook heel erg tevreden, had voor beide een 8,3, voor diezelfde vakken maar dan praktijk had ik beide een 9.

Inmiddels is mijn diploma ook al binnen, maar daar schrijf ik volgende keer een blog over!
Joe joe!