De uitslag is binnen…😳

6 september, de uiterlijke besluitdatum van het UWV.
Maar ik wist al dat het langer zou gaan duren. Frustrerend, wetende dat ik 2 weken later op vakantie ben. Niet wetende of ik het vóór mijn vakantie nog zou weten… en ook niet wetende wat ik kan verwachten betreffende de uitslag. Wat nou als ik op vakantie ben en ik word gebeld? Of mijn ouders ontvangen thuis post voor mij van het UWV (met mogelijk het besluit erin)? Van te voren had ik al voorgenomen, dat wat er ook uitkomt en wanneer dan ook, dit mijn vakantie niet mag beïnvloeden.

Wat ik nog niet met jullie gedeeld heb, is dat ik nadat ik mijn verhaal van #BOOS deelde, ik nog gebeld heb met het UWV. Omdat alle andere instanties toch ook weinig (eigenlijk niks) voor me konden doen. Gewoon, over het feit dat ik het gewoon niet eens ben met de gang van zaken. En dat heb ik ze laten merken.
Als het om dit soort dingen gaat, was ik een jaar terug pussy geweest en had ik me er bij neergelegd. In de zin van niks doen, het laten. Betekent niet dat het me dan niet bezig houdt hè, begrijp me niet verkeerd.
Nu ben ik zo boos geworden, aan de telefoon. Ik was er zo klaar mee, ik werd boos en mega gefrustreerd.
“U mag het weten; ik heb BOOS gemaild hierover…” zei ik vol emotie. Ik had het gevoel dat ik zat te schreeuwen door die telefoon. “Het liefst waarschuw ik mijn lotgenoten die mogelijk in een soort gelijk schuitje terecht gaan komen, dat alle moeite die ze doen alleen maar tegen ze gebruikt gaat worden.” zei ik vervolgens. Hoe depressief, maar vooral hoe machteloos ik me voelde toen ik de vrouw van het UWV aan de lijn had, is onbeschrijflijk.

Lang verhaal kort; na dit telefoongesprek heb ik ze in laten zien dat ik hoe dan ook gezien moet worden.
“Ik ga kijken of de arts u kan spreken, of u langs kan komen ofdat de arts telefonisch contact met u op kan nemen.”. Waarop ik mega snel al bozig reageerde: “Dat wil ik niet. Dat wil ik nu alvast kenbaar maken. Ik wil op locatie gezien worden. Ik wil gezien worden!” (verder ben ik niet veeleisend hoor🫣). En daarna volgde mijn statement: “via de telefoon dat heeft geen zin.”. Dat was meer dan duidelijk denk ik zo, haha.

Zoals je mogelijk al wel begreep uit de intro van mijn blog ben ik dus gezien bij het UWV, heb ik meerdere gesprekken gehad, waarbij het de vraag is of mijn verhaal zoden aan de dijk heeft gezet. En dat was kei moeilijk, want ik heb heel mijn hebben en houwen gedeeld, zodat ik zeker alles verteld heb over mijn hersenletsel (chronisch ziek zijn), beperking(en), revalidatie, mentale gezondheid, verleden en mijn leven nu. Eigenlijk letterlijk alles. Ik ben overal mega eerlijk over geweest. Niet leuk, wel belangrijk.

Ik had support van mijn jobcoach. Mijn jobcoach is bij beide gesprekken aanwezig geweest. Dat is zo ontzettend fijn, en heeft me ook heel erg geholpen. Zo wist ik ook zeker dat ik alles verteld heb. En heb ik iemand om het gesprek te evalueren, ik vergeet tenslotte veel van een gesprek. En ik vergeet nog sneller dingen als het een belangirijk gesprek is, wat nu dus helemaal het geval was.

Donderdag 8 september kom ik thuis van de fysio. Ik sta onder de douche. Ik ben klaar met douchen en sta me af te drogen, met een tulband op mijn hoofd om mijn haar goed op te laten drogen.
Op dat moment word ik gebeld. UWV, krijg ik in beeld. Ik ben vaker door dat nummer gebeld, en dat is het nummer van iemand van het UWV, dus heb ik dat nummer onder de naam “UWV” in mijn contacten gezet.
Even kreeg ik paniek. Wat doe ik?! Ik ben alleen thuis. Ik sta in de badkamer en kan mijn kamer niet inlopen om een notitieblok te pakken. Ik wil liever niet opnemen, omdat ik alleen ben. Helemaal als het UWV belt (wat altijd belangrijk is). Hoewel, ik nu ook even niet wist waarom ik gebeld zou worden. Maar dat maakte het ondertussen toch ook nóg spannender.
Ik dacht terug aan de woorden van mijn jobcoach, van toen ik een keer eerder gebeld werd door hen en de telefoon niet opnam omdat ik alleen was. “Ik moet gewoon opnemen.”. Mijn jobcoach heeft gelijk. “Kom op Mar, dit kun jij!”, ging er door mijn hoofd.
Geen notitieblok, dan maar op luidspreker en typen in notities op mijn telefoon.
Mijn hart ging tekeer…

Maar… ik hing op na dit gesprek, en toen was ik spontaan blij dat er niemand thuis was, want ik heb heel het huis bij elkaar gegild. Ik belde mijn vader op… emotioneel vroeg ik gelijk toen hij (gelukkig) opnam; “Pap, komt het uit dat ik bel? Ik ben gebeld door het UWV…”. Hij schrok. Ik moest huilen maar toch ook weer niet.
“Kun je je ergens aan vasthouden?”, vroeg ik? “Ik krijg een Wajong-uitkering, pap!!!!!!!!!”
“Nee, mar, dit meen je!?!”, hij was zo blij. Mijn moeder belde ik hierna ook gelijk op. Die wist ook niet wat ze hoorde. Zo blij en opgelucht.

Dus, lieve mensen, het kostte me ongelofelijk veel. Ik heb ongelofelijk veel steun gehad van velen. Ik heb afgezien. Ik was alles behalve te genieten thuis afgelopen weken, wegens de onzekerheid, frustratie, hoop, maar toch ook een enorm gevoel van machteloosheid. Dat maakte me oprecht nóg moeier. En dat kwam niks ten goede natuurlijk. Maar, ik heb ein-de-lijk gerechtigheid. Iets met; ‘de aanhouder wint!’. Hell yeah!