💭Kun je het zien?💭

T’ja, wat zal ik er van zeggen. “Kun je het zien?”, die vraag dwaalt regelmatig door mijn hoofd, en soms spreek ik die ook wel uit. Het is namelijk echt vervelend om uitgelachen te worden of voortdurend aangestaard te worden om hoe je loopt. Ik zou willen dat ik ‘goed/normaal’ kon lopen. Daar kan ik lang over doorgaan, maar heel kort gezegd; dat gaat gewoon niet. Toen ik klein was vond ik dat het ergst aan mijn NAH, omdat dat er destijds voor mijn gevoel veel meer toe deed. Nu eigenlijk een stuk minder.

Vroeger voelde ik me heel slecht als mensen me aan bleven staren of lachen om hoe ik loop. Dat gebeurde echt. Maar nu, gebeurt dat (helaas) nog steeds. Ik snap misschien dat mijn lopen er anders uitziet, misschien wat vreemd voor anderen. En ik snap als je er iets over denkt wanneer je mij ziet lopen. Maar dat kenbaar maken door stom te lachen of me maar aan te blijven gapen vind ik echt niet chill en respectloos.
Het is niet dat ik me er gekwetst door voel o.i.d., sowieso doet het niet meer zoveel met me als dat het vroeger deed. Maar ik snap het gewoon niet. Waarom doe je zoiets? Laat ik het er op houden dat ik het gewoon niet leuk vind.

Ik liep van de week in de sportschool. En sporten is voor mij vermoeiend, maar het is goed voor me om op conditie te blijven, te bewegen en mijn spieren (en kracht) te blijven trainen. Je kunt je misschien wel voorstellen dat als ik een oefening heb gedaan ik even moet bijkomen. Ik ben dan moe. Het lopen gaat dan nog wat moeilijker omdat ik lichamelijk vermoeid ben, maar ook energetisch een dipje krijg. Zodra ik wegloop op bijvoorbeeld de loopband zie ik al meerdere ogen op mij gericht. Dat kan nog. Maar als je me dan blijft volgen of tegen iemand (als je samen aan het sporten bent) begint te praten op een lacherige manier en ineens beide naar mij kijkt met een vette grijns op je gezicht, dan vind ik het niet meer grappig.

Als dit een aantal jaren geleden was gebeurd ging ik zitten huilen in een hoekje. Nee, tuurlijk niet. Dat is wat overdreven. Maar dan deed het echt veel met me. Als ik dan thuis kwam voelde ik me heel naar, en was ik verdrietig.
Tegenwoordig zoals ik net ook al zei doet het minder met me. Maar het blijft gewoon niet leuk.
Als ik nu in de stad zou lopen, heb ik soms – als het me heel hoog zit – wel het lef om nog zachtjes te zeggen: “Kun je het zien?”, terwijl ik diegene aankijk. En dan pas ik ook op natuurlijk want ik wil ook geen ruzie krijgen of in elkaar geslagen worden. Je weet het maar nooit, met de maatschappij van tegenwoordig😜
Want je hoeft maar iets geks te doen, en wie weet sta je ondertussen al gefilmd op camera. Dat is dus echt een van mijn grote angsten. Gefilmd worden wegens mijn manier van lopen…

Ik vertelde dit nadat dit gebeurd was in de sportschool tegen mijn moeder. “Mam, ik snap dat het er misschien gek uitziet,”, “maar… ze kunnen zich ook inhouden met lachen.”, vervolgde ik. “Of eigenlijk hoop ik dat ze ook eens denken ‘wow, die loopt moeilijk maar ze sport wel!’, hoewel dat ook weer overdreven kan zijn.”. Ze weten niet wat er achter zit. Hoe het komt dat ik zo moeilijk loop.
En nu ik dit zo schrijf denk ik terug aan mijn middelbare schoolperiode. Ik besprak met een docent wat er gebeurd was. Een soortgelijke situatie met andere (oudere) scholieren. Die docent heeft de leerlingen waar ik het over had aangesproken en geconfronteerd met mijn verhaal. Dan krijg je natuurlijk schrikreacties als ‘oh, dat wist ik niet’, etc. Dus… een goede leer zou zijn: eerst denken en dan pas doen. Je weet niet wat er achter schuilt. Maak mensen niet belachelijk om dingen waar mogelijk iets achter zit.
Iets met

‘don’t judge a book by it’s cover’….