Lichaamsbeleving

Mijn lichaamsbeleving… waar zal ik beginnen?

De manier waarop ik naar mijn eigen lichaam kijk is altijd verstoord geweest. Sinds ik mijn NAH heb, heb ik me eigenlijk ingebeeld dat ik lelijk ben. Dat mijn lichaam niet is zoals die hoort te zijn. Ik heb ook geen gevoel aan mijn linker lichaamshelft. Ik heb wel gevoel, maar niet zoals het hoort te voelen. Daarnaast heb ik jullie natuurlijk verteld waar ik al jaren mee kamp op psychisch gebied, namelijk mijn zelfbeeld icm psychische klachten. En door mijn NAH gaat bewegen een stuk anders, net als lopen. Het is gewoon anders, wat dus veel invloed heeft op heel mijn (verstoorde) lichaamsbeleving.

Ik walgde van mezelf. Iedere dag. En ik weet dat sommige meiden juist graag willen horen dat ze knap zijn. En dat kan, daar hoor je mij niet over. Maar hoe vaker zulke dingen (ongevraagd) gezegd werden tegen mij, hoe moeilijker ik het kreeg met mezelf en mijn lichaamsbeleving. Ik was het daar echt niet mee eens. Echt niet. Doordat ik in behandeling ben voor deze stoornis kwam ik in aanmerking voor PMT.
Psycho Motorische Therapie. Ik vond het eng om hiermee te beginnen. Wetende dat ik de confrontatie aan moet gaan. Uit mijn comfortzone moet stappen. Vaak voor de spiegel moet gaan staan (dat beeld had ik er van te voren bij). En dat ook zo’n proces met vallen en opstaan zal gaan. Maar ik deed het.

In okotber vorig jaar ben ik gestart met deze therapie.
Afgelopen 7 juli heb ik de laatste sessie gehad. En dit proces heeft me ongelofelijk veel opgeleverd.
Nooit gedacht dat ik mijn lichaam weer zou gaan kunnen waarderen. Die hoop had ik in mijn hoofd al weggegooid. Dat ik mezelf weer langzaam aan mooi zou gaan vinden en mijn lichaam weer goed zou gaan verzorgen en het de aandacht geven die het nodig heeft, zou dit proces me op kunnen leveren.

Toen ik startte moest ik een formulier invullen, waarbij ik per lichaamsdeel een cijfer moest geven.
Van 1 t/m 5.
1 is zeer ontevreden, 3 is neutraal en 5 is zeer tevreden.
(A) Gemiddeld scoorde ik een 2,1. Dat is nogal laag.
(B) Daarbij gaf ik mijn lichaam zelf een 1.
(C) En de 5 (voor mij) belangrijkste lichaamsdelen scoorde gemiddeld een 1,4

Ik heb in de tussentijd kei hard mijn best gedaan. En eerlijk gezegd ben ik begonnen met een slechte mindset, zo van “ik doe dit wel, maar ik ga mijn lichaam toch niet normaal kunnen waarderen”.
En ja het ging met vallen en opstaan, ik heb het zwaar gehad.

Maar… ik ben gegroeid. En ondanks dat ik het soms gewoon vergeet en er niet bij stil sta heeft het mij zo veel dingen laten inzien en mij veranderd in mijn gedrag.
Ik geef mijn grenzen duidelijk aan. Ik durf assertief te zijn. Ik heb weer zelfvertrouwen gekregen.
Ik kan mijn lichaam waarderen. Ik zorg voor mijn lichaam. Ik draag dingen die ik voorheen nooit zou dragen (‘want ik ben lelijk en dat staat mij niet’). Ik kan (nog niet altijd) mezelf normaal in de spiegel zien. Als ik mezelf negatief aan het bekijken ben weet ik wat ik moet doen om uit die negatieve spiraal te komen.

Afgelopen donderdag, de laatste keer, moest ik weer datzelfde formulier invullen. Niet meer wetende hoe (slecht) ik mijn lichaam beoordeelde toen ik begon. Naderhand bespraken we de resultaten.
En lieve mensen, zoals ik al zei ging ik er een beetje te negatief in… maar het resultaat mag er zijn.
(A) Gemiddeld scoorde ik een 3,3.
(B) Daarbij gaf ik mijn lichaam zelf een 3,5.
(C) En de 5 belangrijkste lichaamsdelen scoorde gemiddeld een 4,4.
Dat betekent dus dat ik op deel A 1,2 hoger heb gescoord.
Op deel B 2,5e punt omhoog ben gegaan.
En ten slotte op deel C 3 hele punten!

Als laatste vroeg mijn therapeut me nog of ik een brief aan mijn lichaam wilde schrijven, als afsluiting.
Om die goed te bewaren, wat me doet terugdenken aan dit proces, wat het me opgeleverd heeft.
Ik startte met schrijven en mijn pen vloog over het papier.
Onderstaand deel ik mijn brief met jullie. Ik vind dit behoorlijk eng wel, want nu stel ik me heel kwetsbaar op, zo openbaar op het internet. Maar ik ben trots op de Marjolein die er nu staat, want ‘ook ik mag er zijn!’.

“Hallo lief lichaam,
Ik heb je laren lang verwaarloosd, want in de ogen van een donker gat in mijn hoofd mocht je er niet zijn. Ik deed je pijn, verwaarloosde je en bedekte je ALTIJD.
Na een lang traject ben ik je steeds meer gaan waarderen en zorgde ik voor je. Dat ging niet altijd even goed, maar terugvallen zoals voorheen was het niet. Doordat ik beter voor je ging zorgen voelde ik mezelf weer. Ik ging daarbij ervaren hoe het is om (lichamelijk) grenzen aan te geven en daarbij de positieve dingen daarvan te ervaren. Je liet me dingen dragen qua kleding wat ik voorheen niet durfde. En sommige dingen blijven spannend. Maar een beetje spanning maakt het leven minder saai, toch?!
Ik zal je blijven verzorgen en je de aandacht geven die je nodig hebt. Je zo verwaarlozen zoals die jaren terug, gaat nooit meer gebeuren.
De weegschaal doet er niet meer toe, want dat getal zegt niks over jou en mij.
Als je me een keer extra nodig hebt, geef dan een gil 😉
Samen staan we sterk!
Liefs, Marjolein”

Conclusie; blijf in jezelf geloven, en grijp alle kansen aan die je kunt krijgen! Waar (stiekem toch) een wil is, is een weg!

Liefs!