In een flits zag ik mijn leven voorbijkomen. Mijn BDE.

;

Hoe een bijna-doodervaring je leven beïnvloedt…

Trigger warning;
Mocht je ooit een bijna-doodervaring, een psychose of een ander traumatische gebeurtenis gehad/meegemaakt hebben en triggert jou (of je bent gevoelig voor) een verhaal hierover, lees dit dan aub niet verder!

“Ga je met me mee?
Ik breng je naar een mooie plekje.
Stap maar in mijn bootje,
dan gaan we naar een heilig stekje. “

“Dat moet je niet doen,
meisje, ga niet met hem mee. 
Daar krijg je last van,
eeuwige heimwee.”

“We gaan door een mooie tunnel,
doe eerst je ogen maar even dicht.
En daarna geniet je van,
een heel mooi en magisch licht.”

---

Mijn bijna-doods-ervaring.
Beangstigend. Als ik er aan terug denk sta ik weer even stil bij mijn leven. Hierboven beschrijf ik in een korte situatie wat mij overkomen is, in een ‘droom’…

7 jaar. Zo jong. En dan dat al meemaken.
Ik heb oog in oog met de dood gestaan. Letterlijk. En dit is een van de engste dingen die ik tot nu toe in mijn leven heb meegemaakt. Dit heb ik heel mijn leven ‘onbesproken’ willen houden. Een paar mensen wisten dit wel, maar niet veel. Ik vond het altijd te heftig om te delen. Betekent niet dat ik dat nu niet vind. Maar ik heb er niet meer zo’n moeite mee als dat ik er voorheen mee had. Het heeft veel tijd nodig gehad om hier open over te kunnen zijn.

Later, een tijd nadat ik een psychose heb gehad heb ik een tekening gemaakt voor mijn ouders. Waarin ik wilde visualiseren wat ik ‘gezien heb’, “een soort van droom”. Omdat ik er over wilde vertellen en het met ze wilde delen… totdat… Toen ik op die jonge leeftijd de reactie van mijn ouders zag, wist ik gelijk dat dit niet is wat je als ouders hoopt dat jouw kind (op zo’n jonge leeftijd) meemaakt. Ik wilde het er plotseling niet meer over hebben waarna ik een groot kruis door de tekening tekende. Ik schrok van de reactie. En ja, ik was jong. Maar ik had dondersgoed door wat hier aan de hand was.

Ik zal de tekening omschrijven;

Er werd mij gevraagd om in een bootje te stappen, om door een ‘mooie tunnel’ te gaan. Dat was de tunnel naar de dood. Er waren mannen bij. De een gaf me mee dat ik dit niet moest doen. Maar de ander deed er alles aan om me in het bootje te krijgen. Het was een donker geklede man. Toen ik de man omschreef naar mijn ouders toe, deed het hen denken aan het verhaal van “Wie betaalt de veerman?”.

Ik heb wel eens op internet gezocht, of er mensen zijn die dit of soortgelijk iets ook meegemaakt hebben. Een van de vele dingen die ik dan tegenkom zijn de woorden: “het was zo mooi, alles zag er mooi uit”. Waarvan ik dat dus absoluut niet zo ervaar, ervaren anderen dat wel. Misschien dat het ook komt doordat ik zo jong was, dat het daarom voor mij een totaal andere belevenis is geweest dan voor volwassenen. Maar dat denk ik dan.

Heeft het invloed op mijn dagelijks leven?
JA. Ab-so-luut. De herbelevingen voornamelijk. Maar hierdoor heb ik ook moeite met bootjes, fel licht en tunnels. Ook een metro vind ik hierdoor ontzettend eng. Het blijft me achtervolgen. Dit is niet het enigste, maar dit zijn wel de grootste triggers van deze ervaring. Ik wil bepaalde woorden niet horen, want dat kan de boel ook al weer oprakelen. Gelukkig zijn er (heel) soms ook momenten dat ik hier gewoon mee om kan gaan. Dat ik dingen kan horen, die ik een ander moment echt niet aan kan horen. Ik wil ook niet herinnerd worden aan bepaalde dingen van mijn coma. Puur vanwege deze dingen. En dan heb ik het over dingen die ik zie en die ik hoor, maar ook bepaalde geuren die ik destijds rook, kunnen voor herbelevingen zorgen.

Ik heb verschillende behandelingen gehad voor traumaverwerking, PTSS. Maar tot op heden heb ik daar geen baat bij gehad. Het is deels ook een stuk verwerken en accepteren, denk ik.
Maar de beelden in mijn hoofd zullen niet gauw verdwijnen, denk ik zo.

Ik schrik van alles. Soms dan word ik om de simpelste dingen zo boos, en heb ik een kort lontje.
Met vlagen heb ik (veel) herbelevingen, wat een ander niet ziet. En dan is alles te veel. Echt alles.

Er zijn ook fases dat ik ik zo boos ben op en over mezelf. Maar mijn voornemen is om ondanks de ups & downs die het leven heeft, proberen te blijven kijken naar alle positieve dingen en alle kracht die mij zo ver gebracht hebben naar het punt waar ik nu sta.

Een van de belangrijkste dingen die ik van deze ervaring heb geleerd is; pluk de dag.
Pluk de dag lieve mensen.
En ik wil niemand bang maken, absoluut niet. Maar je weet nooit wat de morgen je brengt en wat je dan weer te wachten staat. Geniet van alles wat je hebt, wat je (nog wel) kunt. En ja dat gaat met vallen en opstaan. Maar het belangrijkste is dat je weer opstaat nadat je valt 😉

De puntkomma symboliseert mijn verhaal; want wat de achterliggend gedachte hiervan is, is dat er altijd een reden is om géén punt achter je leven te zetten. Het verhaal stopt niet, maar gaat verder. En soms is daar een omslag voor nodig.