14 jaar leven met NAH // Anticiperend rouwen

Wat houdt dat eigenlijk in?

Verliesverwerking, confrontatie met alles wat je verloren bent en waarvan je tot op de dag van vandaag met je neus op de feiten wordt gedrukt. Gemis, van de oude ik. Gemis van alles wat ik kon, wat ik nu niet meer kan. En voor de buitenwereld wordt de nieuwe ik, Marjolein met NAH, ‘gewoon’.
Maar voor mij wordt dat het nooit.

Het is als vechten tegen de bierkaai en daarbij dweilen met de kraan open.

Je doet iets in de hoop dat je iets terugwint, overwint, maar waarvan je eigenlijk al weet dat het je toch niet gaat lukken. Maar toch, dat stukje hoop blijven houden. Wachten tot die ene behandeling, dat ene pilletje, je de helpende therapie krijgt. Wat uitzichtloos aan kan voelen, want daar heb je en het zicht, en de grip niet op. Gaat dat überhaupt nog wel komen, de oplossing?

Ik mis dat kleine meisje, die alles goed wist, die sportief was en stoer.
Goede aansluiting had bij meerdere leeftijdsgenoten.

Het gemis is onbeschrijfelijk.
Leven zonder NAH, zonder trauma en PTSS, zonder depressie, zonder een laag zelfbeeld, zonder bepaalde stoornis waar ik moeilijk over kan praten, zonder dingen geheim te moeten houden, zonder kopzorgen, gepieker, altijd maar stress ervaren. Wat zou ik graag zonder pijn willen leven.
Zowel mentale als fysieke pijn, cognitieve schade en een verminderde aansturing vanuit beschadigde (kapotte) hersenen. Het verlies van controle.
Het vaak niet kunnen genieten van het leven, wat ik wel wil maar wat door mijn NAH gewoon níét kan.
Op een 21 jarige leeftijd, had ik gehoopt mijn leven anders in te kunnen delen.
Maar dat kan niet.

Ik werk nu, en wat een ongelofelijk geschenk is dat geweest. Een plek waar ik mezelf kan zijn (met af en toe nog wel onzekerheid), waar ik me veilig voel, fijne collega’s heb, mijn grenzen aan durf te geven.
Dit had ik nooit, maar dan ook nooit durven dromen. Het voldaan gevoel na mijn dienst. Een toegevoegde waarde bieden. En natuurlijk vreet het soms nog (best wel vaak) aan me dat ik maar 4 uur op een dag kan werken, want ik wil gewoon 8 uur vol kunnen maken.
Maar… Het vult mijn leven, ik doe iets, ik werk, ik werk vanuit mijn hart. Een leidinggevende die mij biedt wat ik kan, ondanks dat dat minder is dan een ‘gezonde’ werknemer. Die alleen maar kijkt naar mogelijkheden.
Blessed.

Een ontzettend gouwe vriendschap hebben, iemand die mij ziet als Marjolein, en niet als NAH’er.
Iemand die mij neemt zoals ik ben en mij in mijn waarde laat.
Dat is voor mij zo bijzonder, want zo ging het nooit voorheen. Iets om te koesteren.

Mijn vorige ‘2e verjaardagen‘, op 30 november, schreef ik anders.
Inmiddels is het al weer 14 jaar geleden en deze 14 jaren zijn voorbij gevlogen.
De vraag: “wat als dit niet gebeurd was”, of “kan ik dit nog ongedaan maken”, blijft in mijn hoofd.
Maar in de loop van de tijd wordt dit wel minder. Maar daar blijft het ook bij.
Deze keer wil ik meer stil staan bij alle dingen die mij helpen in mijn proces, en al bovengenoemde (positieve) stukken zijn daar een groot onderdeel van.

En ondanks dat ik stil sta bij de positieve dingen is en blijft deze dag donker. Ik laat mijn tranen gaan.
Een zwart gat in mijn hoofd. Schade die onherstelbaar is. Die niet in de loop van de tijd weer kan herstellen.
Ik ben inmiddels in therapie (na heel wat jaren zoeken, wachten, vallen en weer opstaan, tegenslagen, etc.) en ik merk dat dit het niet oplost maar dat ik wel groei in mijn persoonlijkheid en het ietsjes beter gaat in de zin van hoe ik met dingen omga en tegen dingen aankijk.

Pluk de dag, lieve mensen❤️

Liefs, Lein